Krótka historia Szczepu Czerwonych Maków
Szczep Czerwonych Maków działa od ponad trzydziestu lat. W roku 1973 przyjął imię Bohaterów Monte Cassino, co w owym czasie było odważnym posunięciem. W 1974 otrzymaliśmy sztandar, który wręczyli nam kombatanci, dawni żołnierze Drugiego Korpusu Polskiego pod dowództwem gen. Władysława Andersa. W Jego głowicy niczym relikwia spoczywa ziemia z najważniejszych miejsc walki w rejonie klasztoru na Monte Cassino - ziemia przesiąknięta polską krwią.
Przez szeregi naszego Szczepu przeszło wielu zuchów, harcerek, harcerzy i instruktorów. Środowisko od zawsze związane było z osobą założyciela śp. Komendanta hm. Stanisława Barana, będącego także wieloletnim dyrektorem Szkoły Podstawowej Nr 91 w Krakowie. Przez wszystkie lata działalności Szczep zorganizował około 100 obozów: stacjonarnych, wędrownych, wymian zagranicznych i zimowisk. Odwiedziliśmy parokrotnie Niemcy, Francję, Jugosławię, Chorwację, Czechy, Hiszpanię, Węgry, dawny Związek Radziecki, a także Portugalię. Kilka razy podróżowaliśmy do Włoch, zawsze pielgrzymując do Klasztoru na Monte Cassino i na cmentarz poległych w bitwie o to wzgórze polskich żołnierzy. Znana jest nam również ojczyzna twórcy scoutingu Roberta Baden-Powella. W 1999 roku obozowaliśmy na wyspie Brownsea w Anglii, gdzie odbył się pierwszy obóz scoutowy. Nasze wyprawy zagraniczne zawsze wiązały się z rewizytą scoutów z innych krajów. Baza w Czerwonce gościła scoutów z Portugalii, Niemiec, Włoch, Anglii, Francji.
Wierni ideałom służby bliźniemu z inicjatywy naszego komendanta podjęliśmy trud pomocy polskim harcerzom na Wschodzie. Od roku 1995 na nasze obozy przyjeżdżali polscy harcerze z Łotwy i Białorusi. Na obozach doskonalili swój język, uczyli się jak prowadzić drużyny, a przede wszystkim korzystali z uroków mazurskich lasów i jezior.
Środowisko Czerwonych Maków ma duże zasługi w podtrzymywaniu prawdziwych ideałów harcerskich w "trudnych czasach". Od 1969 roku w naszej harcerskiej izbie odbywają się spotkania wigilijne z kombatantami - uczestnikami walk o Monte Cassino. Z tych właśnie spotkań wigilijnych narodziła się idea harcerskiego duszpasterstwa w Nowej Hucie. Szkołą patriotyzmu w tych ciężkich czasach były także organizowane co roku uroczystości Szczepu z okazji 18 maja, rocznicy zdobycia Monte Cassino, a także uroczystość złożenia wieńca pod pomnikiem Nieznanego Żołnierza w Krakowie, zawsze dokładnie o godzinie 10.20 - kiedy na ruinach klasztoru polscy żołnierze zatknęli biało czerwoną flagę.
Zmieniają się czasy, zmienia się harcerstwo. Dawno zapomnieliśmy o liczących po 50 osób drużynach i 200-stu osobowych obozach. Harcerze byli widoczni wszędzie - pytanie tylko czy w tej masie nie znikał pojedynczy człowiek? Dzisiaj nie liczy się ilość tylko jakość. W harcerstwie pozostali najbardziej wytrwali. Oni dokładnie rozumieją, że przy wszystkich zmianach pewne rzeczy nie zmienią się nigdy - wartości, ideały, przyjaźń.
Robert Baden-Powell
Generał Robert Baden Powell urodził się 22.II.1857r. - baron of Gilwell, generał armii brytyjskiej, twórca skautingu, Naczelny Skaut Świata. Syn duchownego anglikańskiego i wnuczki admirała Horacego Nelsona.
W latach 1876-1910 był w czynnej służbie wojskowej w Indiach, Afganistanie, Afryce Południowej i Anglii. Pracował także w brytyjskim wywiadzie w wielu krajach Europy. W wojnie przeciw Burom wsławił się obroną miasta Mafeking. Od 1903 roku był generalnym inspektorem kawalerii brytyjskiej, a po osiągnięciu wieku emerytalnego zajmował się organizowaniem i szkoleniem armii terytorialnej w Wielkiej Brytanii.
W czasie służby w Indiach, od 1884 roku stosował nowe, własne metody szkolenia żołnierzy, w których znaczną uwagę przywiązywał do indywidualnego wyszkolenia, wyrabiania samodzielności i zaradności. Podczas obrony Mafekingu (1899-1900), obleganego przez ponad 7 miesięcy przez Burów, utworzono oddział chłopców do służby pomocniczej (łącznikowej i wartowniczej). Próba ta uświadomiła Bi-Pi możliwość powierzenia młodszym chłopcom odpowiedzialnych zadań pod warunkiem poważnego ich traktowania.
Po powrocie do Wielkiej Brytanii w 1902 roku Bi-Pi stwierdził, że jego książką "Aids to scouting" ("Wskazówki do wywiadów") przeznaczoną dla żołnierzy, interesowała się organizacja młodzieżowa. W celu lepszego dostosowania myśli zawartych w tej pracy do poziomu dzieci i młodzieży Bi-Pi zorganizował w 1907 roku obóz doświadczalny dla chłopców na wyspie Brownsea.
W 1908 roku wydał klasyczny podręcznik skautingu "Scouting for Boys" (Skauting dla chłopców). Zainteresowanie, z jakim spotkała się książka, spowodowało, iż Bi-Pi w 1910 roku zrezygnował ze służby wojskowej i całkowicie poświęcił skautingowi; w roku tym organizacja skautowa w Wielkiej Brytanii liczyła 100 000 członków. Według Bi-Pi skauting powinien być szkołą wychowania obywatelskiego w kontakcie z przyrodą, powinien uzupełniać naturalne luki wychowania szkolnego przez rozwijanie charakteru, zdrowia i sprawności jednostki oraz jej wartości społecznej w codziennej służbie.
W 1912 roku ożenił się z Olave St. Clair Soames, również działaczką skautową, wybraną w 1930 roku na Naczelną Skautką Świata. Za pracę skautową otrzymał tytuł lorda - barona of Gilwell, a w posiadłości Gilwell Park został zorganizowany międzynarodowy ośrodek skautowy.
Bi-Pi był odznaczony wieloma najwyższymi odznaczeniami brytyjskimi i innych krajów, w tym Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu "Polonia Resituta".
W 1939 roku wyjechał na leczenie do Kenii, gdzie zmarł 8 stycznia 1941 roku.
Wskazując na źródła idei skautowej Bi-Pi przyznawał, że zawarł w niej nie tylko własne pomysły, ale wzorował się także na zwyczajach różnych narodów i ludów, jak Japończycy, Indianie, wykorzystał koncepcje filozofów i uczonych, a nawet reguły średniowiecznych zakonów.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz